Umiejętność Kontaktu z Ludźmi

Umiejętność dobrej współpracy z ludźmi jest najważniejszą z umiejętności i zwyczajów wszystkich ludzi sukcesu. „Różnica między człowiekiem sukcesu a nieudacznikiem często sprowadza się do tego, że ten pierwszy uczy się na własnych błędach i szuka nowych rozwiązań”.[1]Badania dowodzą, że aż 85 procent twojego  sukcesu w życiu zależy od posiadanych przez ciebie umiejętności kontaktu z ludźmi oraz zdolności
do powodowania, by inni cię lubili[2].  Badania dowodzą, że pierwsze wrażenie i opinia jaką wyrabiamy sobie o nowo poznanej osobie pojawia się w naszych mniemaniu zaledwie po
4 minutach, później ciężko jest zmienić ten wizerunek. Od tego zależy czy dana osoba będzie chciała z nami dalej rozmawiać czy raczej niechętnie będzie prowadziła rozmowę do jej zakończenia. Dlatego właśnie umiejętność nawiązania szybkiego kontaktu z ludźmi jest tak istotna. Na ten temat napisano już całe tomy, Mortensen skupia się jednak na  pięciu głównych technikach komunikacji i interakcji, a są to: życzliwość, tworzenie więzi, humor, uśmiech, szacunek. Każdy z tych czynników odgrywa istotną rolę przy nawiązywaniu pierwszego kontaktu. Gdy nie będziemy życzliwi, uprzejmi to już na starcie zablokujemy sobie drzwi do porozumienia. Dalej gdy już tworzymy więź należy pamiętać, iż zwracanie się po imieniu jest skuteczne. Badania dowodzą, że gdy używamy czyjegoś imienia na początku
i na końcu zdania nasze szanse  na przekonanie tej osoby rosną. Nie jest dobre używanie dobrze znanej wymówki typu:  Ja nie mam pamięci do imion, gdyż zależy to głównie od słuchania, a nie od zapamiętywania. Dobrze jest podczas przedstawiania dopytać o pisownię lub z czymś sobie skojarzyć to imię.  Dalej pojawia nam się humor, dzięki któremu możemy w szybki i przyjemny sposób rozładować napięcie. Należy jednak pamiętać, że zastosowany w niewłaściwy sposób może nam przynieść dokładnie odwrotny skutek od zamierzonego.  Humor może także odwrócić uwagę słuchaczy od negatywnych argumentów lub też przyciągnąć ich uwagę, jeżeli nie słuchają. Herbert Gardner powiedział: „Kiedy rozśmieszysz ludzi, będą cię słuchać, a wtedy będziesz mógł im powiedzieć niemal wszystko” . Humor to miła wstawka do rozmowy, nie można jednak całkowicie nim jej zdominować, chyba, że tego dotyczy rozmowa.  Uśmiech to bardzo miła forma i co najważniejsze nie wymagająca od nas żadnych kosztów nawiązania miłego kontaktu.  Uśmiech pokazuje drugiej stronie,
że jesteśmy zadowoleni z tego, iż możemy spędzić w jej towarzystwie czas, co w rezultacie sprawia, że ta osoba bardziej będzie chciała nas poznać oraz wykaże większe zaufanie
i chętniej nas wysłucha.  Dodatkowo, ta zasada zadziała jeśli okażemy należyty szacunek drugiej stronie, nie będziemy mówili tylko  o swoich zmartwieniach i troskach, a chętnie wysłuchamy drugiej strony. Ze zrozumieniem porozmawiamy o sprawach słuchacza i jego problemach, a przy tym będziemy umieli się z tymi problemami utożsamić. Szansa, że słuchacz obdarzy nas szacunkiem rośnie. Szacunku nie buduje się podczas pierwszej wizyty ale już wtedy musimy zrobić dobre podłoże do tego, że w długofalowej współpracy nasz rozmówca będzie traktował nas z szacunkiem, dzięki temu ludzie będą odbierali nas
z większą sympatią.

Zrozumienie „jest tajemnym składnikiem, dzięki któremu odczuwamy namacalną i pełną harmonii więź z drugim człowiekiem. Oznacza ono nadawanie na tych samych falach, jest kluczem powodującym, że wzajemne zaufanie staje się faktem[3].”  Chyba każdy z nas spotkał kiedyś osobę z którą dobrze mu się rozmawiało z którą od razu złapał dobry kontakt i można było rozmawiać praktycznie na każdy temat. To jest właśnie zrozumienie! Nie trzeba mieć nawet takiego samego zdania na każdy temat, żeby dobrze się rozumieć, gdyż tolerancja różnorodności jest także jego elementem.  Bardzo często używany slogan „oczy są zwierciadłem duszy” mówi nam o tym, że kontakt wzrokowy jest chyba najważniejszym czynnikiem przy budowaniu relacji zrozumienia z drugą osobą. Mowa ciała to nieodłączny element przekazu, nawet u ludzi niewidomych, jak dowodzą tego badania przeprowadzone przez S. Ungar, M. Blades, Ch. Spencer, opisane w pracy pt.: „Mental Rotation of
a Tactile Layout by Young Visually Impaired Children” z roku 1995. Otóż, badano dzieci
o podobnym wzroku wraz z dziećmi niewidomymi. Badanie wykazało w sposób jednoznaczny, że dzieci niewidome gestykulują niemal w identyczny sposób co dzieci widome i to nawet przy rozmowie dwojga dzieci niewidomych. Jest to dowód na to,
że przekaz werbalny jest praktycznie zawsze połączony z  gestykulacja niewerbalną.

Autor: Subiekt